به گزارش همشهری آنلاین، اصغر کفشچیان مقدم از داوران دومین دوسالانه دیوارنگاری گفت: با نگاهی به دیوارنگاری‌های تهران در می‌یابیم که در واقع مشکل از جایی شروع می‌شود که ما برای تهران و ایران هیچ نقشه راهی نداریم.
برخی پارامترها را سازمان زیباسازی شهر تهران باید در اختیارهنرمندان قرار دهد. اینکه موضوع، طرح و ایده با چه هدفی و چه نوع موادی بر روی دیوار کار شود دست سازمان زیباسازی است.
به نظر می‌رسد کار در بخش زیباسازی شهر مانند هندوانه سربسته ای است که باید اجرا شود تا دید اثرخوب یا بدی است.
این هنرمند با اشاره به آثار رسیده به این دوسالانه گفت: سطح آثار به نسبت زمانی که در اختیار هنرمندان قرار داده بودند خوب بود، هرچند که در دوسالانه ها باید مدت زمان بالایی به این امر اختصاص یابد به خصوص که دیوارنگاری هنر چند بعدی است و نیازمند تحقیقات میدانی بالا است.
اما از این زمانی که در اختیار هنرمندان قرار گرفت آثار خوبی به نمایش درآمد و به نسبت ظرفیت هایی که در هنرمندان ایران وجود دارد آثار قابل توجه است.
هنرمندان در این دوره به روش های مختلفی کار کرده‌اند و از مواد و مصالح جدید استفاده کرده وایده‌های نو نسبت به گذشته بیشتر به کار گرفته شده است.
وی ادامه داد: در این دوره هنرمندان بیشتر وارد بخش پژوهش شده و برای آثار و عناصر بصری به دنبال دلایل محیطی و فرهنگی بودند که با مخاطب ارتباط برقرار کنند که این نکته بسیار مثبتی است.
این هنرمند عرصه تجسمی درباره دیوارنگاری اظهار کرد: هنر دیوارنگاری هنر محیطی است و تمام هنرهایی که با شهر ارتباط دارند زیر مجموعه این هنر هستند.
این نوع هنر باید در شکل ارائه طرح، اجرا، ارتباط با تکنولوژی های جدید، مبلمان شهری، شهرسازی و گرافیک شهری و همچنین مخاطب و محیط در ارتباط باشد وهنرمندی که در این عرصه فعالیت می‌کند با زوایای آنها آشنا باشد.
کفشچیان مقدم در خصوص تاثیر دیوارنگاری در فضای شهری عنوان کرد: آنچه که در مجموع از آن در دیوارنگاری شهری غفلت شده و در این دوسالانه بسیار دیده شده است، استفاده از تکنولوژی‌های سنتی همسو با فرهنگ و ساختار زیباشناختی خودمان است که در برخی موارد ایجاد آلودگی بصری کرده اند.
برای رفع این مشکل نیز هنرمندان می‌توانند از هنر سنتی خود با توجه به قابلیت‌هایی که در محیط دارند مانند آجرکاری، گچ کاری و ... به شیوه نو استفاده کنند.
از سویی می‌توان از ویدئو پروجکشن نیز برای مناسبت ها به صورت «نامانا» در سطح شهر استفاده کرد که ایده بسیار خوبی است و در برخی مواقع نیز جلوی آلودگی های بصری را می‌گیرد.
وی گفت: چندی پیش در شورای سیاست گذاری سازمان زیباسازی شهر تهرن اعلام شد قرار است برای هنرمندان و کارشناسان شهرداری دوره‌های سالانه گذاشته شود تا نسبت به قابلیت‌های دیوارنگاری در هنرهای تجسمی و تکنولوژی های جدید آشنا شوند و از آن به تناسب محیط، معماری و مخاطب در سطح شهر استفاده کنند.
اگر این اتفاق بیفتد، هم به قابلیت های فرهنگی بومی شهر و کشور پرداخته می‌شود و هم صرفه جویی در مصالح است.
در واقع باید سنت های دیرینه خود را که به نیکویی در جهان از آنها یاد می‌شود در سطح شهر استفاده کرد تا مخاطب خارجی نیز وقتی در این محیط قرار می‌گیرد با تصویری متناسب با فرهنگ خودمان کشور را ترک کرده و همیشه در خاطر داشته باشد.
عضو هیات داوری دومین دوسالانه دیوارنگاری تصریح کرد: با نگاهی به دیوارنگاری‌های تهران در می‌یابیم که در واقع مشکل از جایی شروع می‌شود که ما برای تهران و ایران هیچ نقشه راهی نداریم.
برخی پارامترها را سازمان باید در اختیارهنرمندان قرار دهد. اینکه موضوع، طرح و ایده با چه هدفی و چه نوع موادی بر روی دیوار کار شود دست سازمان زیباسازی شهر تهران است.
